برخی دختران و زنان در برابر جو غالب جامعه مقاومت خود را از دست داده و به بد حجابی

گرایش پیدا می کنند زیرا برای آنان اکثریت معیار حقیقت است.

انسان ها از ارزش ها و سرمایه های وجودی متفاوتی با دیگران برخوردارند. برخی به ارزش های

درونی خود متکی اند و نیازی به بروز و ظهور جلوه های ظاهری خود در اجتماع ندارند و در مقابل این دسته،

آن هایی که از درون احساس تهی بودن می کنند ناگریزند به ظاهر آرایی روی آورند. به عبارتی

می توان گفت بد حجابی مظهر انسان هایی است که احساس خلاء وجودی دارند.

کسانی که هویت خویش را گم کرده و به آن دست نیافته اند ناگزیر به تقلید کورکورانه از دیگران می پردازند.

این افراد در حقیقت خودشان نیستند بلکه هر لحظه به رنگی و جلوه ای خود را می آرایند و بد حجابی

یکی از مظاهر بی هویتی است.

یکی از تبعات فمنیسم حق استقلال زن در تصمیم گیری های زندگی و از جمله شغل، پوشش،

ارتباطات و مناسبات انسانی اوست. در این صورت زن خود را ملزم به تبعیت از مرد نمی بیند و

چون طبیعت زن متمایل به ظاهر آرایی است زمانی که در برابر خواسته های نفسانی اش مانعی نمی بیند

ناگزیر آزادانه با هر نوع لباس و پوششی در جامعه حاضر می شود.

فرزندان بیش از گفتار والدین از رفتار آنان می آموزند و این تاثیر در دوران کودکی به مراتب

قویتر از دوران دیگر زندگی است.

مردانی که از قاطعیت و صراحت در خصوص ارزش های اخلاقی خانواده برخوردار نیستند

در حقیقت به طور ضمنی به زنان خود اجازه استفاده از هر نوع پوشش و یا حضور در هر محفلی را می دهند.

این دسته از مردان از عوامل موثر در تقویت بد حجابی محسوب می شوند.